az önce sondan bir önceki sigara molasında arkadaki sigara odasında oturup türk kahvelerimizi içerken oldu. ne olduysa. laf nasıl oldu hatırlamıyorum kılıç kuşanmaya değil de, yok o kadar değil de, normal at binmeye geldi. nerden geldi. istanbul trafiğinden. dün kadıköy'ü kocaman bir film stüdyosuna döndüren yoğun sisten, vapurların çalışmamasından girdik, istanbul'da herkesin arabası olacağına atı olsa filan dendi, nedense daha kolayı motosiklet gelmedi kimsenin aklına. ama normal, haftanın son iş günü, mesainin son saatleri, kafalarda artık değişik çalışıyo. ata binmenin çok güzel bişey olduğu, atların da ne asil hayvanlar olduğu, kimler binmiş kimler hiç binmemiş filan konuşuluyordu ki, işte tam bu esnada bizim kendi halinde, evli, bir çocuk babası, çok efendi, yıllardır burada çalışan hizmetli abimizden şöyle bir cümle çıktı:
- ben ata çıplak binerim!
hay allah!
tabi attan bahsediyomuş çıplak derken.. o bile kötü de artık yani neyse oldu bi kere.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder