yalnızlığın hafifletici hali

yalnızlığın iyi gelmesi hikayesi var ya... can sıkıcı ya da yoğun denen türden bişeyler yaşamak durumunda kalırsın, azalarak bitmek üzereyken ya da bitince, dur bi kafamı dinlemem lazım benim biraz dersin. insanlardan uzaklaşırsın, işten eve evden işe bi insan olursun. -olunur yani. filmlerde, romanlarda böyle tipler vardır. başından geçenleri dış ses olarak anlatan adamlardır kadınlardır bunlar. karşıdan bakınca sıkıcıdır sanki hayatları ama onlar memnundurlar ya da nötrdürler. (ve hatta genellikle bu filmin ya da kitabın başıdır...! lan? kendi ürettiğim benzetmeden umutlanasım geldi şimdi. yoksa asıl hikaye yeni mi başlıyo? (yokk ya, bence ben sorunlu filan değilim, kafam hep umutlu çalışıyo bak yalnızlığı anlatmaya çalışırken bile)

ha evet. ben bu tiplere inanamazdım. bu "biraz yalnız kalmam lazım" diyen kasıntı tiplere. insan kederliyse,  derhal insanların arasına karışması gerekirdi. kafayı dağıtmalıydı. bu da ancak insanlarla mümkün olabilirdi. dostlar, arkadaşlar en çok da böyle zamanlar içindi. şimdi acı acı gülüyorum kendime, nekkadar kütkafalı bir insan olduğumu farkediyorum.

hayatımda ilk defa olarak yalnızlık iyi geliyo. arkadaşlar boş bırakmıyorlar,  ya telefonlaşmalar ya buluşmalar... herkesin ezberinde olan genellikle böyle zamanlarda kişinin yalnız bırakılmaması gerektiği çünkü: oyala, dinle, teselli et, güldür, gıdıkla, elle, kikirde, abartma... yani ben de onların yerinde olsam öyle yaparım, ne bileyim bi faydamız olsun filan derim. halbuki iş öyle değil. beni bu durgunluğa, yılgınlığa düşüren hikayeyi genel itibariyle bildiklerinden, ben arkadaşlar yanındayken, yalnızken ki burcu'dan çıkıyorum. o bitmiş hikayenin aşık burcusu geliyo birden. bi mahsun havalar böyle, çekilir değil valla. kalbi kırık, kendine güveni  kırık, aşka inancı bitik tipitoş  bir kadın. yalnızken düşünmediğim kadar düşüncelere dalmalar... konu hakkında konuştuğum da yok. zaten içimden gelmiyo konuşmak, konuştukça sıkıntı ele geliyo çünkü. öte yandan başka şeylerden de bahsedebilir durumdayım rahatlıkla. ama bu sefer de arkadaşlar konu kabızı gibi karşımda. ben de zaten havaya girdiğim için durgunlaşıyorum hepten. moda giriyorum. filan derken basıyolar beni aaabi. aaayhh...

şimdi yalnızken başka. bazen saatlerce aklıma gelmiyo. geliyosa da kısa devre gibi bir iki cızırtı cozurtu ediyo, sonra başka bişeylere atlıyo kafa. demek böyle oluyormuş yalnızlığın iyi gelmesi. yalnızlık iyi geliyor bu ara bana. her şeyin bi şeyi var demek ki.