hayat ne monşer bişeymiş

yine monşer dedi...

arkamda televizyonun içinden konuşuyor şu anda.

monşerlik müessesesi... kurum kurum kurumlaşma... ben de onu diyorum, monşerce başladılar hunharca bitirdiler diyorum. ha bu arada ben geçen üç gün boyunca  bir işe girdiğimi, istediğim paraya anlaştığımı, yakın geleceğe ilişkin hayaller kurabileceğimi mi sanıyordum? çook yanılıyordum.

olmadı anlaşma.

bu arada herkesin vakti bol ya... hepimiz ölümsüzüz yaa.. bir insanın zamanından alınan üç mesai günü o kadar normal ki, lafını etmeye değmez. dikkat edilirse "çalınan" bile demiyorum, çünkü çok olağan yaklaşımlar bunlar... o kişinin bu iş için geri çevirdiği işler'i konuşanı zaten dövüyorlar. öyle bir düzen-i hikmetullah humeyni bir hayat.

yine döndük başladığımız noktaya ve hatta geri çevirilen işleri düşünürsek daha da geriye. bahane de hep aynı: "sana çok değer veriyorum ama" der gibi, "seninle çalışmak istiyoruz ama kurumun bir ücret politikası var, bu istediğin rakam çok, biraz in." inelim canım. şimdi dükkanının kapısına kilit vursa, yaptığı birikim yedi ceddini doyurur, ama bir dişin kovuğunu doldurmayacak rakam artışı yedi ceddin hayatını tehdit eder. bu nası hesap? nasıl bu umursamazlığa varılıyor? nerden gidiyoruz? biz de varalım aynı yere. tübitak bunu araştırsın.

bu sefer de epey heves geldiydi bana ha! nefret ettiğim mesleğime sempati kıvılcımları çakıyordu kafamın bir yerlerinde. aylaklağımdan lutfedip kabul ettiğim işe giremedim. beynimin narsist gri hücreleri şokta..

iyi oldu bana iyi. böyle hafif bir şımarıklık gelmişti, iyi oldu sürttü burnum. ne o havalar; şansım dönüyorlar, nihayet hayat bana da gülüyorlar...

hatta hayırlısı bile olması ihtimaller dahilinde.. ihtimaller denizinde. şarkısı bile vardı

neyse yani, "hayırlısı böyledir" de, at denize.