Sanxia haoren

izlediğim ilk çin filmi.

nuri bilge ceylan'ın yaşayan en iyi 5-6 yönetmenden biri diye andığı Zhang Ke Jia filmi.  filmi izlemeden önce çindeki büyük baraj projesi hakkında bilgi sahibi olmak önemli. (ymiş, ben bilmeden izledim)

filme de mekan ve dekor olan dünyanın en büyük barajının inşa sürecinde yerleşim yerindeki evlerin bir kısmı yıkılmış,  bir kısmının da yıkımı sürüyor. barajın yapıldığı bölge fakir bir bölge.  baraj yapılırken yaklaşık 1 buçuk milyon insanın yaşadığı evler olduğu gibi sular altında kalmış. evleri sular altında kalan ya da sırası geldikçe yıkılan insanlara devlet başka bir yere yerleştirme sözü vermiş ama sözde kalmış. insanlar ortada kalmış,  bazı aileler dağılmış. 

 mekan kullanımının tavan yaptığı filmlerden.

evleri, tek tek işçilerin, kol gücüyle çekiç sallayarak yıkmaları yeterince çarpıcı olan bu hikayenin en çarpık tarafını oluşturuyor.  iğneyle kuyu kazmak gibi. (sağda filmden güzel bir kareyle) 

 

valla ne diyem, afişinin yanına tek bi cümle sallayıp yollamaya içim elvermedi. 

konu itibariyle,  "çinde geçen bir belgesel lan bu"  diyosun;  görkemli,  ışıklı,  fırfırlı bir baraj inşaatı ve bu inşaatın fakir yöre insanını nasıl ağır etkilediği vs.... ama yönetmenin konuya nerden baktığı,  nasıl ele aldığı,  hikaye edişi,  seçtiği görüntüleri,  o yıkıntıları nasıl kullandığı filan klişe konuşturmayın işte ve diğer bilmemneleriyle ne belgeseli,  adam sanat yapmış aga. 

Zhang Ke Jia  bir film çekmiş,  insanlık tarihine çok şık bir not düşmüş.  o baraj kimlere neye ne diye  yapıldı,  bir kuru ekmeğe ancak kapı açan, sözümona istihdam yaratan baraj inşaatı yüzünden ne aileler dağıldı,  ne dramlar yaşandı haberin var mı demiş.  adaletsizliği,  yıkılmışlığı,  dağılmayı öyle bi aktarmış ki şapka getirin bana çıkartıcam.

gidin araştırın,  bulun izleyin.  bu kadar anlattım canımı sıkmayın geliyo terlik.