ulkemizde ayvalik tostu ve simdi aklima gelmeyen daha niceleri arasinda, yoresel tatlarin sunumunda en ciddi performans maras dondurmaciliginda sergilenmektedir. yoresel dondurmaci kostumunden tutununuz da, arada bir vurarak ses getirmek zorunda olduklari cingiraklarina, küt bir kilici andiran demir cubuklariyla dondurma koyarken sarfettikleri cabaya bakinca, yazar burada cumleyi nasil bitirecegini bilememektedir.
yaz aylarinda nereye gitmissek, onlar bizden once oraya gitmis, dondurma tezgahini kurmus olurlardi. kucuklugumuzden bu yana yaz aylarinda onbinlerce maras dondurmacisi gorduk. teee palamutbukunde bile varlardilardi.
ve ne kadar maras dondurmacisi gormussek hepsi cok enerjik ve neseliydilerdi. tabi konsept icabiydi.
ama insan yine de dusunmeden edemiyor, yav arkadas insan bir gun de tersinden kalkmaz mi? bir gun de dondurma tezgahinin arkasinda suratsiz oturmaz mi? bugun gelenin eline vericem gondericem demez mi? hep mi bi dondurmayi turlu sovlarla kulaha koymalar, havalara atip tutmalar, tam verecekken hoooop almalar, hihoholar, ayayaylar...
gercekten ortada bir tuhaflik var.
gecimin gun gectikce daha da zorlastigi ulkemizde, sirtini yoresel bir tadin hatirasina yaslayan bu ufak capli isin hala kahramanca bir neseyle icra edilisi, marasa kahraman adi verilmesinin ne kadar da isabetli oldugunu. dusundurtmeden. edemiyor. son cumleyi hic ogelerine bolmeyelim bence, iyi boyle.
(cumhuriyet gazetesi`nin kelebek ekinde yayinlanmis bir makalesi`nden)
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder