...korkuyorum onlardan

-ozellikle neden korkuyorsunuz? diye sordum. -her seyden. dogustan duygulu bir insan degilim. olumden sonraki yasamdi, insanligin kaderiydi, boyle seylerle pek az ilgilenirim. gokyuzunun yucelerine ciktigimda seyrektir. beni en cok korkutan, hicbirimizin kurtulamadigimiz, saklayamadigimiz gundelik bayagiliklardir. davranislarimda nelerin gercek, nelerin aldatici oldugunu anlayacak yetenekte degilim. bu yuzden de korkuyorum davranislarimdan. yetistirilisimin ve yasam kosullarinin beni dar bir yalan cemberinin icine soktugunu; yasamimin butunuyle, her gun kendimi de, baskalarini da aldatmaktan, sonra bunu farketmemekten olustugunu cok iyi biliyorum. omrumun sonuna dek bu yalandan kurtulamayacagim dusuncesi dehsete dusuruyor beni. bugun bir sey yapiyorum, yarin bunu neden yaptigimi anlayamiyorum. petersburg'da devlet hizmetine girdim, korktum; tarimla ugrasmak icin buraya geldim, gene korktum... cok az sey bildigimizi, bu yuzden de her gun yanildigimizi, haksizliklar ettigimizi, baskalarini yok yere sucladigimizi, mutsuz ettigimizi; tum gucumuzu bize hic de gerekli olmayan, yasamamizi engelleyen seylere harcadigimizi goruyorum. butun bunlarin neye, kime yaradigini bilmedigim, anlayamadigim icin de korkuyorum. insanlari anlamiyorum ben dostum, korkuyorum onlardan. koylulere bakinca dehsete kapiliyorum. bu insanlarin hangi yuce amaclar ugruna aci cektiklerini, nicin yasadiklarini anlayamiyorum. yasam bir haz ise, koyluleri gereksiz ve artik insanlar saymak gerekir; yok eger yasamin anlami da, amaci da yokluk ile kati umutsuz bir bilgisizlikse, o zaman bu iskencenin kimin isine yaradigini, ne icin surduruldugunu anlayamiyorum... hic kimseyi, hicbir seyi anlayamiyorum.

 anton cehov
"korku" adli oykusunden